Vers 1 De HEER zal opstaan tot den strijd; Hij zal Zijn haters, wijd en zijd, Verjaagd, verstrooid, doen zuchten; Hoe trots Zijn vijand wezen moog', Hij zal voor Zijn ontzagg'lijk oog, Al sidderende vluchten. Gij zult hen, daar G' in glans verschijnt, Als rook en damp, die ras verdwijnt, Verdrijven en doen dolen. 't Godd'loze volk wordt haast tot as; 't Zal voor Uw oog vergaan, als was, Dat smelt voor gloênde kolen.  Vers 2 Maar 't vrome volk, in U verheugd, Zal huppelen van zielevreugd, Daar zij hun wens verkrijgen; Hun blijdschap zal dan, onbepaald, Door 't licht, dat van Zijn aanzicht straalt, Ten hoogsten toppunt stijgen. Heft Gode blijde psalmen aan; Verhoogt, verhoogt voor Hem de baan; Laat al wat leeft Hem eren; Bereidt den weg, in Hem verblijd, Die door de vlakke velden rijdt; Zijn naam is HEER der heren.  Vers 3 Springt op van vreugd, verheft Zijn lof, Die, daar Hij woont in 't hemelhof, Een Vader is der wezen; Die weduwen haar recht verschaft, Die streng haar onderdrukkers straft, En voor Zijn wraak doet vrezen; Een God, die zet uit mensenmin, D' onvruchtb'ren in een huisgezin; En, om Zijn macht te tonen, Gevang'nen uit de boeien redt; Maar die verlaters van Zijn wet Doet in het dorre wonen.  Vers 4 O God, toen Gij, met majesteit, Uw Israël hebt uitgeleid, En op Uw heil doen hopen; Toen Gij langs Parans woesten grond Hun voortoogt, schokte d' aard' in 't rond, De hoge heem'len dropen; De bergen rezen zelfs omhoog; Men zag dit Sinaï voor 't oog, Van Isrels Koning beven. Een milden regen zondt G', o HEER, Op Uw bezwijkend' erf'nis neer, Om sterkt' aan haar te geven.  Vers 5 Uw hoop, Uw kudde woonde daar; Uit vrije goedheid waart Gij haar, Een vriendelijk beschermer; En hebt ellendigen dat land Bereid door Uwe sterke hand, O Israëls Ontfermer! De HEER gaf rijke juichensstof, Om Zijne wond'ren en Zijn lof, Met hart en mond, te melden; Men zag welhaast een grote schaar, Met klanken van de blijdste maar, Vervullen berg en velden.  Vers 6 De koningen, hoe zeer geducht, Zijn met hun heiren weggevlucht; Zij vloden voor Uw ogen; De buit van 't overwonnen land Viel zelfs den vrouwen in de hand, Schoon niet mee uitgetogen. Al laagt g', o Isrel, als weleer, Gebukt bij tichelstenen neer, Toen gij uw juk moest dragen, En zwart waart door uw dienstbaarheid, U is een beter lot bereid: Uw heilzon is aan 't dagen.  Vers 7 Gelijk een duif, door 't zilverwit, En 't goud, dat op haar veed'ren zit, Bij 't licht der zonnestralen Ver boven and're voog'len pronkt, Zult gij, door 't Godd'lijk oog belonkt, Weer met uw schoonheid pralen. Wanneer Gods onweerstaanb're hand De vorsten uit het ganse land Verstrooid had en verdreven, Ontving zijn erfdeel eed'ler schoon, Dan sneeuw, hoe wit zij zich vertoon', Aan Salmon ooit kon geven.  Vers 8 Dat Bazans hemelhoge berg Met al zijn heuv'len Sion terg' En wane t' overtreffen; Wat springt gij, bergen, trots omhoog? Wat wilt g' u, in der volk'ren oog, Bij Sions berg verheffen? God Zelf heeft dezen berg begeerd Ter woning, om, aldaar geëerd, Zijn heerlijkheid te tonen; De HEER, die hem verkozen heeft, Die trouwe houdt en eeuwig leeft, Zal hier ook eeuwig wonen.  Vers 9 Gods wagens, boven 't luchtig zwerk, Zijn tien- en tienmaal duizend sterk, Verdubbeld in getalen. Bij hen is Zijne Majesteit, Een Sinaï in heiligheid, Omringd van bliksemstralen. Gij voert ten hemel op, vol eer; De kerker werd Uw buit, o HEER! Gij zaagt Uw strijd bekronen Met gaven, tot der mensen troost, Opdat zelfs 't wederhorig kroost Altijd bij U zou wonen.  Vers 10 Geloofd zij God met diepst ontzag! Hij overlaadt ons, dag aan dag, Met Zijne gunstbewijzen. Die God is onze zaligheid; Wie zou die hoogste Majesteit Dan niet met eerbied prijzen? Die God is ons een God van heil; Hij schenkt, uit goedheid, zonder peil, Ons 't eeuwig, zalig leven; Hij kan, èn wil, èn zal in nood, Zelfs bij het naad'ren van den dood, Volkomen uitkomst geven.  Vers 11 Gewis, hoe hoog de nood mag gaan, God zal Zijns vijands kop verslaan; Dien haar'gen schedel vellen; Die trots, wat heilig is, onteert, En, daar hij schuld met schuld vermeert, Zich tegen Hem durft stellen. De HEER heeft Zelf ons toegezeid: "'k Zal u, door macht en wijs beleid, Uit Bazan weer doen komen; U zullen, als op Mozes' beê, Wanneer uw pad loopt door de zee, Geen golven overstromen."  Vers 12 "Dan moogt g' in zegepraal uw voet, Ja, uwer honden tong, in 't bloed Van elken vijand steken." O grote God, geduchte HEER! Uw gangen, zo vol roem en eer, Zijn aan Uw volk gebleken; De gangen van mijn God en Vorst, Wien, schoon Hij 's werelds rijkskroon torst, Deez' woningen behaagden. De zangrei trad den speelrei voor, In 't midden ging het vrolijk koor Der trommelende maagden.  Vers 13 Looft God in Zijn gemeent' alom, Den HEER, gij, die in 't heiligdom, Als Isrels kroost, moogt naad'ren, Hoe vrolijk gaan de stammen op Naar Sions godgewijden top, Met Isrels achtb're vaad'ren! De vorsten van elks huisgezin, Zij trekken aan: hier Benjamin; Schoon klein, hij mocht regeren; Daar Juda's stam, die glorie won; Ginds Nafthali en Zebulon, Om God, hun Koning, t' eren.  Vers 14 Uw God, o Isrel, heeft de kracht Door Zijn bevel u toegebracht. O God, schraag dat vermogen; Versterk, hetgeen Gij hebt gewrocht, En laat Uw hulp, door ons verzocht, Uw volk voortaan verhogen. Dan passen, Uwen naam ter eer, Om Uwes tempels wil, o HEER, De vorsten op Uw wenken; Zij zullen U van allen kant; Zelfs uit het allerverste land, Vereren met geschenken.  Vers 15 Scheld met Uw stem het wild gediert', Dat in het riet zo weeld'rig tiert; De stier- en kalverbenden; Het volk, dat stukken zilvers geeft, En dus zich onderworpen heeft, Maar loert op onz' ellenden. Gewis, wij zien hen reeds berooid, En 't oorlogszuchtig volk verstrooid; Gezanten zullen naad'ren; Egypte zal met Morenland, Tot God verheffen hart en hand, Den God van onze vaad'ren.  Vers 16 Gij koninkrijken, zingt Gods lof; Heft psalmen op naar 't hemelhof, Van ouds Zijn troon en woning; Waar Hij, bekleed met eer en macht, Zijn sterke stem verheft met kracht, En heerst als Sions Koning. Geeft sterkt' aan onzen God en HEER; Hij heeft in Israël Zijn eer En hoogheid willen tonen. Erkent dien God; Hij is geducht; En doet Zijn sterkte boven lucht En boven wolken wonen.  Vers 17 Hoe groot, hoe vrees'lijk zijt G' alom, Uit Uw verheven heiligdom, Aanbidd'lijk Opperwezen! 't Is Isrels God, die krachten geeft, Van Wien het volk zijn sterkte heeft. Looft God; elk moet Hem vrezen. 1 Een psalm, een lied van David, voor den opperzangmeester. God zal opstaan, Zijn vijanden zullen verstrooid worden, en Zijn haters zullen van Zijn aangezicht vlieden. 2 Gij zult hen verdrijven, gelijk rook verdreven wordt; gelijk was voor het vuur smelt, zullen de goddelozen vergaan van Gods aangezicht. 3 Maar de rechtvaardigen zullen zich verblijden; zij zullen van vreugde opspringen voor Gods aangezicht, en van blijdschap vrolijk zijn. 4 Zingt Gode, psalmzingt Zijn Naam; hoogt de wegen voor Dien, Die in de vlakke velden rijdt, omdat Zijn Naam is HEERE; en springt op van vreugde voor Zijn aangezicht. 5 Hij is een Vader der wezen, en een Rechter der weduwen; God, in de woonstede Zijner heiligheid. 6 Een God, Die de eenzamen zet in een huisgezin, uitvoert, die in boeien gevangen zijn; maar de afvalligen wonen in het dorre. 7 O God! toen Gij voor het aangezicht Uws volks uittoogt, toen Gij daarhenen tradt in de woestijn; Sela. 8 Daverde de aarde, ook dropen de hemelen voor Gods aanschijn; [zelfs] deze Sinai, voor het aanschijn Gods, des Gods van Israel. 9 Gij hebt zeer milden regen doen druipen, o God! en Gij hebt Uw erfenis gesterkt, als zij mat was geworden. 10 Uw hoop woonde daarin; Gij bereiddet ze door Uw goedheid voor den ellendige, o God! 11 De HEERE gaf te spreken; der boodschappers van goede tijdingen was een grote heirschaar. 12 De koningen der heirscharen vloden weg, zij vloden weg; en zij, die te huis bleef, deelde den roof uit. 13 Al laagt gijlieden tussen twee rijen van stenen, [zo] [zult] [gij] [toch] [worden] [als] vleugelen ener duive, overdekt met zilver, en welker vederen zijn met uitgegraven geluwen goud. 14 Als de Almachtige de koningen daarin verstrooide, werd zij sneeuwwit [als] op Zalmon. 15 De berg Basan is een berg Gods; de berg Basan is een bultige berg. 16 Waarom springt gij op, gij bultige bergen? Dezen berg heeft God begeerd tot Zijn woning; ook zal er de HEERE wonen in eeuwigheid. 17 Gods wagenen zijn tweemaal tien duizend, de duizenden verdubbeld. De Heere is onder hen, een Sinai in heiligheid! 18 Gij zijt opgevaren in de hoogte; Gij hebt de gevangenis gevankelijk gevoerd; Gij hebt gaven genomen [om] [uit] [te] [delen] onder de mensen; ja, ook de wederhorigen om [bij] [U] te wonen, o HEERE God! 19 Geloofd zij de Heere; dag bij dag overlaadt Hij ons. Die God [is] onze Zaligheid. Sela. 20 Die God is ons een God van volkomene Zaligheid; en bij den HEERE, den Heere, zijn uitkomsten tegen den dood. 21 Voorzeker zal God den kop Zijner vijanden verslaan, den harigen schedel desgenen, die in zijn schulden wandelt. 22 De Heere heeft gezegd: Ik zal wederbrengen uit Basan; Ik zal wederbrengen uit de diepten der zee; 23 Opdat gij uw voet, [ja], de tong uwer honden, moogt steken in het bloed van de vijanden, van een iegelijk van hen. 24 O God! zij hebben Uw gangen gezien, de gangen mijns Gods, mijns Konings, in het heiligdom. 25 De zangers gingen voor, de speellieden achter, in het midden de trommelende maagden. 26 Looft God in de gemeenten, den Heere, gij, die zijt uit den springader van Israel! 27 Daar is Benjamin de kleine, die over hen heerste, de vorsten van Juda, [met] hun vergadering, de vorsten van Zebulon, de vorsten van Nafthali. 28 Uw God heeft uw sterkte geboden; sterk, o God, wat Gij aan ons gewrocht hebt! 29 Om Uws tempels wil te Jeruzalem, zullen U de koningen geschenk toebrengen. 30 Scheld het wild gedierte des riets, de vergadering der stieren met de kalveren der volken; [en] dien, die zich onderwerpt met stukken zilvers; Hij heeft de volken verstrooid, [die] lust hebben in oorlogen. 31 Prinselijke gezanten zullen komen uit Egypte; Morenland zal zich haasten zijn handen tot God uit te strekken. 32 Gij koninkrijken der aarde, zingt Gode; psalmzingt den Heere! Sela. 33 Dien, Die daar rijdt in den hemel der hemelen, Die van ouds is; ziet, Hij geeft Zijn stem, een stem der sterkte. 34 Geeft Gode sterkte! Zijn hoogheid is over Israel, en Zijn sterkte in de bovenste wolken. 35 O God! Gij zijt vreselijk uit Uw heiligdommen; de God Israels, Die geeft den volke sterkte en krachten. Geloofd zij God!